Imajina ezazu denek aipatzen duten leku hori. Hau guztia bihurtuko dugun lekua. Denbora honetan egin ditugun ahalegin guztietatik sortutako mundu hori. Aurrerapena deitzen diogun leku hori. Pasionaria izan liteke leku horren izena, planeta horrena. Han gure antzeko izaki batzuk bizi dira, ezin hobeto. Gu imitatzeko diseinatuak. Bizitza deitzen duguna paisaia artifizial bihurtu da, eta bertako biztanleak edozein pasio galdu duten tramankulu teknologikoak.

Bizi garen orainak sentitzeari utzi diogun etorkizuna irudikatzera garamatza. Etorkizun horretan ez dugu gure burua bereizteko asmorik, geure bizitza bizitzen ari garela sentitzeko asmorik ere ez. Leopoldo María Panero poetak honela zioen: “Ni neu naizela jakiteko suntsitzen naiz, eta ez horiek guztiak”. Gure ustez, mina eta grinak dira robotetatik edo estatuetatik bereizten gaituztenak, eta gorputz bizigabe horietan begiratu nahi dugu pieza honetan, ezberdintasunak aurkitzeko, bizirik ote gauden jakiteko.

Pasionariak zalantzan jartzen du helburu dugun desatxikimendu emozionala. Ezartzen ari den aurrerapenaren ideiari buruzko hausnarketa. Mundu artifizial horretara bultzatzen gaituzte, bortizki jaurtitzen gaituzte, non indibidualismoak eta koldarkeria moralak mundua heldu babesgabeen leku bihurtzen duten. Etorkizun urrunegia, noski.